Op 23 augustus 1997 vierde ik mijn 40e verjaardag en was 29 weken zwanger van ons eerste kindje. Alles was goed. Op mijn 39e ben ik getrouwd met Nico en ik was op de toppen van geluk omdat ik ook nog zwanger was geworden!
Twee dagen na mijn verjaardag voelde ik weinig leven. De verloskundige gebeld en ze hoorde onrust in mijn stem en kwam heel snel naar ons toe. Met zo’n toeter luisterde ze op mijn buik maar ze hoorde geen hartje van het kindje. We konden het niet bevatten. Dit was echt niet door mijn hoofd gegaan. Een kindje in mijn buik dat dood is??? We moesten naar het ziekenhuis voor een echo. Daar werd onze grote vrees bewaarheid. Ons kindje was dood.
Van de toppen van geluk helemaal naar het dal van verdriet.
Ik werd die middag opgenomen en kreeg weeën-opwekkers. Het was echt vreselijk waar we doorheen gingen. Toen ons kindje geboren was wisten we dat het een meisje was en ze was wonderlijk compleet. Alles erop en eraan. Dat raakte ons, we waren verwonderd. We hadden als meisjesnaam Fleur maar omdat ze klein bleef, vonden we Fleurtje toepasselijker.
In mijn blog lees je hoe het in het ziekenhuis ging en voor mijn vader en moeder was, die zelf ook een doodgeboren kindje kregen in 1947.
Mijn wereld stond stil nadat we Fleurtje kregen. Ik woonde nog niet lang in Oss en kende daardoor weinig mensen. Ik kon echt niet werken en bleef veel thuis. Voelde me verschrikkelijk eenzaam met mijn verdriet. Ik vond het heel moeilijk om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan met een platte buik en geen kinderwagen. Ik was bang dat mensen iets aan me zouden zien of iets zouden vragen. Dat leek me verschrikkelijk omdat ik echt niet zomaar over dit verlies kon praten zonder een fikse huilbui en gesnotter. En dat is ook helemaal te begrijpen alleen voelde het zo pijnlijk en ongemakkelijk. Het voelde als een grote wond in mijn hartstreek en dat was het natuurlijk ook.
Nu kijk ik er met compassie naar terug. Het verdriet mag er zijn en mag geuit worden. En mijn verhaal mag verteld worden.
In 1997 was er geen internet en kon ik niet googelen op iemand die me kon ondersteunen en het verlies uit eigen ervaring kent. Nu heb je me gevonden en mijn verhaal gelezen.
Mocht je jouw verlies-ervaring met me willen delen dan ben je van harte welkom en kun je een gesprek met een kopje thee afspreken. Bij mij mag je juist vertellen, huilen en snotteren. En we kijken dan samen naar een lichtpuntje voor jou.
Klik hier om een vrijblijvend gesprek te plannen. Je bent van harte welkom!
Liefs van Jeanette
Vlindermama